Մոխրագույն կամ սպիտակ, փարթամ փետրավորմամբ և կարմիր կատարներով… Կռունկներն ասես մարմնի լեզվով խոսող վարպետներ լինեն: Նրանց նրբագեղ զուգապարը Բնության հրաշալիքներից է, երբ կենդանու մեջ միավորվում են ներդաշնակությունն ու վեհությունը, բարեկազմությունն ու ազնվացեղությունը: Միայն Բնության հետ ներդաշնակության մեջ գտնվելով է հնարավոր նկատել ու տեսնել այդ հրաշքը, գնահատել ու պահպանել այն, որպեսզի հաջորդ սերունդները նույնպես հիանան դրանով: Կռունկների պարը դա է մեզ հուշում, նրանք պարում են, որպեսզի մենք վերաիմաստավորենք մեր կապը Բնության հետ, սիրենք ու հոգ տանենք Բնությանը, արտահայտենք մեր ապրումներն ու զգացմունքները՝ Բնության հետ խաղաղության մեջ գտնվելով: Կռունկները պարո՜ւմ են, ձյան վրա, պարում վեհորե՜ն, պարում՝ մեր կողքի՛ն, մեր հոգիներո՜ւմ…
Սիրելի՛ Ընթերցողներ, սրանից 18 տարի առաջ, հիացած լինելով ճապոնական կռունկների նրբագեղ պարով, ես գրեցի մի բանաստեղծություն, որը, սակայն, մնաց կիսատ… Այդ բանաստեղծության ձեռագիրը պահելով շուրջ երկու տասնյակ տարի, կարծես սպասում էի, որ գալու է այն օրը, երբ Մայր բնության վեհասքանչությամբ ներշնչված իմ մտորումներն ու ապրումներն արտահայտող գործս կգա ավարտուն տեսքի: Եվ ահա, 2019 թ. փետրվարի 28-ին, ձմռան վերջին օրը տեղացած առատ ձյունը, կարծես, վերադարձրեց ինձ դեպի իմ այդ բանաստեղծությունը, դեպի ձյան վրա պարող կռունկներին: Ձմեռն իր հոգեպարար կախարդությամբ օգնեց ավարտել գործս, որը մի քիչ տխուր, մի քիչ անձնական, մի քիչ կռունկային է… Այն, կարծես, իմ գրական պարն է՝ սպիտակ ձյան վրա…
*
Կռունկներն հեռանում են վերջին պահին
Կռունկներն հեռանում են վերջին պահին,
Երբ սիրատենչ հույսի նշույլ էլ չի՛ մնում
բաց երկնքի կապտալազո՜ւր կամարներին:
Այդ պահի՛ն են կռունկները լո՜ւռ հեռանում,
Երամ կազմած, շարվեշարան,
Թև են տալիս ու լո՜ւռ թռչում:
…Եվ նրանց հետ իմ մնացյա՜լ հույսն է հանգչում:
Կռունկներն հեռանում են վսե՜մ պահին,
Երբ գույները՝ չորանալով, կորցնում են տա՜ք
ու երբեմնի իրենց փայլը՝ պա՛ղ կտավին:
Երբ թվում է, թե խոսքերը քո, տակավին,
Դեռ սպասվա՛ծ են ու ցանկալի՛:
Բայց այդ պահի՛ն, ասե՛ս՝ զարկո՛վ,
Մի հոգեհա՛ն կրակոցո՛վ
Կռուկները վե՛ր են թռչում ու հեռանո՛ւմ:
…Եվ նրանց հետ իմ կարոտած սե՜րն է մարում:
Կռուկներն հեռանում են տրտո՛ւմ պահին,
Երբ երկնքում ամենատա՜ք ու դիտարժա՜ն տեսարանը՝
Նրանց հպա՜րտ սավառնումն է, մոխրակարմի՛ր,
Երբ շուրջը քո մեռյալ կետից անվերջություն՝ ոտնաքա՛յլ է:
Այդ պահին են կռունկներն, հոգում քո պաղ,
Թողնում տաքո՜ւկ հուշի փա՛յլը:
Եվ մնում ես ի՛նքդ քեզ հե՛տ, քո մտքերի՛, ապրումների՛,
Իսկ թաքցրա՛ծ երազներդ ուղարկում ես կռուկների՜ն:
…Ու նրանց հետ հոգու խորքում ձգվում ես լո՜ւյս հեռուների՜ն:
Առլեն Շահվերդյան
Գրել եմ՝ 17.06.2001 և 28.02.2019
Լուսանկարներում՝ ճապոնական կամ ուսսուրական (Grus japonensis) և մոխրագույն (Grus grus) կռունկներ:
____________________
© Սույն գրական կայքի կանոններով՝ հրապարակված բանաստեղծության հեղինակային իրավունքները պաշտպանված են, հետևաբար արգելվում է տեղադրել այն սոցիալական ցանցերում կամ այլ կայքերում՝ առանց բանաստեղծության հեղինակի անունը և տվյալ էջի հղումը նշելու:
___________________________________________________
Dear Readers, 18 years ago I wrote an Armenian poem “Cranes leave at the last moment”, being admired with the dance of Japan cranes. But I did not finish the poem. I kept the handwritten paper of the poem for almost 30 years as I knew, that one day there will come the time when the poem, as result of my Nature inpsired feelings and thoughts, will be totally finished.
Finally, on Februrary 28, 2019, on the last day of Winter, the snow in Yerevan made me return to this work, made me return to my cranes. The Winter, with its magic, helped me to finish my poem, which turned to be a liitle bit sad, a little bit personal and a little bit “crany”. This poem is like my literary dance on the white snow.
Arlen Shahverdyan
__________________________________
ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈ՛ՒՆ. Սույն գրական բլոգի հեղինակային իրավունքների պաշտպանության վերաբերյալ
Սույն բլոգ-կայքի հեղինակային իրավունքները պատկանում են դրա հեղինակին՝
Առլեն Շահվերդյանին: Բլոգում տեղ գտած նյութերը պաշտպանված են Հեղինակային իրավունքով: Մեջբերումներ անելիս հղումը arlenshah.wordpress.com-ին պարտադիր է: Հեղինակային հոդվածների, գրառումների, լուսանկարների մասնակի կամ ամբողջական վերարտադրությունն այլ կայքերում կամ զանգվածային լրատվամիջոցներում առանց arlenshah.wordpress.com-ին հղման արգելվում է:
Գրական բլոգ | Ֆեյսբուք | Թվիթեր | Յութուբ
Առլեն Շահվերդյանի գրական բլոգ. «Տոն, որը միշտ քեզ հետ է»,- Էռնեստ Հեմինգուեյ
__________________________________
ATTENTION! About this Literary Blog Copyright Protection
Arlen Shahverdyan, the Author of this Blog possesses its Copyright. All the materials of this blog are Copyright protected. When quoting, the reference (link) to arlenshah.wordpress.com is compulsory. The partial or complete reproduction of the Author’s articles, posts or photos in other sites or Mass Media is prohibited without the reference to arlenshah.wordpress.com.
Literary blog | Facebook | Twitter | Youtube
Arlen Shahverdyan’s literary blog: “A moveable feast”,- Ernest Hemingway
Առլեն Շահվերդյան 
What a lovely post, my dear Arlen! You finished your poem when the snow danced for you! This is magical! (My English is poor, but I know you understand me).
🙂
My dear Jussara, I understood you totally and thank you so much!! I am very touched with your tender attention! 🙂 Warm hugs to you!
Thank you, my dear Arlen! I read your post and I am touched with the beauty and sensitivity of your words. Hugs to you, my dear friend! 🙂
Hugs to you, too, my dear Jussara, Thank you!
You are welcome, my dear Arlen!
Thank you so much!!!
Love will find the way. I’m glad “Cranes leave at the last moment” finds its destination. 🙂
Thank you very much! 🙂
simply impressive, creative and such powerful lines of expression and vision..
Thank you so much, dear Mihran JAN!