ԱՇՆԱՆ ՈՒՌԵՆԻՆ, ՍՏՎԵՐԸ ԵՎ ԵՍ
Աշնան բացատի գողտրիկ անկյունում
Գտել եմ սիրուն ոսկե ուռենի,
Քամին այգու մեջ գալիս է, գնում`
Մեղմիկ շոյելով ճյուղերը ծառի:
Իր ստվերի հետ է խոսում ուռենին,
Գլուխը կախել, խոնարհվել է ծուռ,
Ես էլ թիկնել եմ ուռենու բնին
Ու նրանց միջև երազում եմ լուռ:
Երազում եմ ես իմ սիրո մասին
Ու ականջ դնում նրանց զրույցին,
Նրանք էլ, կարծես, ինձ հետ միասին
Տաղերն են հյուսում սիրո հոգոցի:
Խոսում են նրանք ու սեր բացատրում,
Իրար են հպվում, խոստումներ տալիս,
Իսկ ես ստվերի տակ, այդ զով բացատում,
Հիշում եմ իմ սերը ու անձայն լալիս:
Ուռենուն թիկնած հիշում եմ կամաց
Իմ սիրած կնոջ շոյանքները թով,
Իսկ հիմա ծառն է ճյուրերով իր թաց
Իմ դեմքը շոյում մխիթարելով:
Իր ստվերի հետ է խոսում ուռենին,
Իսկ ես կորցրել եմ իմ ստվերը վաղուց
Ու հիմա տխուր թիկնել եմ բնին
Հոգոց հանելով տանջվում եմ սիրուց:
Առլեն Շահվերդյան
19.11.2015
© Բանաստեղծության հեղինակային իրավունքները պաշտպանված են, արգելվում է այն օգտագործել կամ հրապարակել մամուլում, կայքերում և սոցիալական ցանցերում՝ առանց բանաստեղծության հեղինակի անունը նշելու:
Առլեն Շահվերդյան 
Amazing Arlen, so beautiful and full of emotion as it sits on each of your words.
Dear Mary, thank you so much! It was so nice and inspiring to receive from you such a tender and encouraging comment.
Hugs…
I worry about you all ~
Thank you my tender friend! Much appreciated! All is mutual!