Գրական, բնապահպանական, ռազմահայրենասիրական գործունեությունը
Հռոմի օդանավակայանում / At the airport in Rome Երկնքում, թռչնի թռիչքի բարձրությունից ու ավելի վեր Աստվածային տիեզերական արարչագործությունը հանճարեղ ու այնքան շոշափելի է դառնում: Ու երբ երկնքի կապույտ, ճերմակ շերտերը խաղում են, դարսվում իրար վրա, հետո նորից անջատվում միմյանցից, ասես Աստվածային ձեռքերի շարժման ականատեսն ես դառնում: Ու այդ ժամանակ բանաստեղծաբար ես նայում երկնքին, բանաստեղծող է … Continue reading
Ես չեմ կարող պատկերացնել, թե ինչպես մարդ արարածը կարող է այսքան դաժան ու բարբարոս գտնվել բնության հանդեպ՝ ստորացնելով կենդանիներին: Որքան հեշտորեն մարդը կարող է դադարեցնել այլ կենդանի արարածի կյանքը, կենդանու սրտի բաբախումը: Ո՞վ է ասել, որ մենք կարող ենք որոշել մյուսների ճակատագիրը: Ո՞վ է ասել, որ մենք կարող ենք սահմանափակել նրանց ապրելու իրավունքը: Սա պայքար … Continue reading
Սիրելի Ընթերցողներ, մայրաքաղաք Երևանին նվիրված շատ բանաստեղծություններ ունեմ, որոնք սիրված են Ձեր կողմից, նույնիսկ պարբերաբար հնչում են քաղաքին նվիրված տարբեր հանդիսություններում, միջոցառումներում: Սակայն, որքան էլ թվում է, թե արդեն բավական բան կա գրված, միևնո՛ւյն է, քի՛չ է, էլի քի՛չ է: Երևանի մասին գրելիս, ասես, ծարավ ժամանակ սառը ջուր խմես, խմում ես ու չե՛ս կշտանում: Երևանը … Continue reading
Նկատել ե՞ք, երբ է աշխարհը գունազրկվում… երբ մեր կողքին չեն մեր Սիրելիները: Այդժամ մենք, ասես, փեղկվում ենք սառը, մետաղապատ տարածության մեջ՝ դառնալով աշխարհը պատած գորշագույնի մի հազի՜վ նշմարելի, թո՜ւյլ երանգ… Եվ հակառա՛կը, երբ վերագտնո՛ւմ ենք մեր Սիրելիներին, աշխարհն, ասես, վերագտնում է իր գույնե՜րը, հանդիսությա՜մբ են ներկայանում կյանքի բոլոր երանգները: Մեր ամե՛ն թրթիռին աշխարհն ապրումակցո՛ւմ է, … Continue reading
Պետրիկոր Երկու ձեռքով հենվել եմ ես հողին, Որ խոնավո՜ւն է անձրևից հետո եկած, Եվ ռունգերով անհագորեն քաշո՛ւմ եմ դեպի ինձ Դյութի՜չ ու արբեցնո՜ղ քո բույրը թաց… Ո՞ւր, այդ ո՞ւր պիտի ծծվի հեղո՛ւկդ կենարար, Եվ խորքերում հողի ինչպե՞ս պիտի դառնա գինի, Բուրի՜, ինչպես ծաղի՛կն՝ արևավառ Եվ մե՜ղմ շոյի, ինչպես հազաթել վարսե՛րը արևի: Անձրև՛, դու Բնության խենթուխելա՛ռ … Continue reading
Երբեմն մեր կյանքում իրադարձությունները զարգանում են այնպես, որ թվում է, թե շուրջն ամեն բան մռայլ է, անհույս, մի տեսակ՝ մամռակալած, պատված փառի թանձր շերտով: Եվ այդ կլանող ու խեղդող փառակալումը մեզ աստիճանաբար ընկճում է, ընկճում այնքան, որ մենք էլ աշխարհին սկսում ենք նայել, ասես, սարդոստայնի արանքից: Փառն ու փոշին, սարդոստայնն ու թոզը մաքրելու ու մեզ … Continue reading
Սերը բա՜րձր, վե՜հ ու վեհացնո՛ղ զգացմունք է, այն ներշնչո՛ւմ է ու վե՜ր հանում՝ ասես թռչնի թռչքի բարձրության հասցնելով զգացումներիդ, հույզերիդ ու ապրումներիդ կենարար խտացումը: Սակայն, միևնույն ժամանակ, Սերը նաև անչա՜փ փխրուն է, քնքո՜ւշ, զգայո՜ւն, երբեմն՝ նույնիսկ անօգնակա՛ն: Եվ ահա, անհրաժեշտություն է առաջանում այն պաշտպանելո՛ւ, պաշտպանելու նվիրաբա՛ր, հսկելո՛ւ, ինչպես Արծի՛վն է հսկում վերևից: Սիրված Մարդը նման … Continue reading
Ամենաբարձրյալը փառաբանվում է յուրաքանչյուր դավանանքում: Յուրաքանչյուր կրոնում Տերը, Արարիչը տարբեր անուն ունի, տարբեր կերպ է կոչվում: Սակայն, բոլորին միավորում է հավատը Տիեզերական գերագույն զորության նկատմամբ: Իմ պատվելի ուսուցիչներից մեկի՝ պ.գ.դ. Ռոբերտ Դաշյանի խոսքերով եմ ուզում ասածս այլաբանորեն ներկայացնել. լեռան գագաթը մեկն է, և բոլորը փորձում են բարձրանալ հասնել գագաթին տարբեր միջոցներով՝ մեկը ոտքով, մյուսը պարանով, … Continue reading
Սին բարքերով վարակված Մենք այս խուժա՛ն, կեղտո՛տ դարում Միշտ աշխուժա՛կ ու անդադրո՛ւմ Վարակում ենք մե՛կս մյուսին Մեզ համակած սի՛ն բարքերով: Եվ հարահո՜ս մեր այս դարը Սև ու սպիտակ մեր նկարը Մի օր խինդո՛վ ման է տալու Քավարանի՛ միջանցքներով: Շտապո՛ւմ ենք մենք՝ տեղում կանգնա՛ծ. Մի քայլ առա՛ջ՝ երկու քայլ հե՛տ, Սև՛ը ներսում՝ սպիտակի՛ն ենք Ձգտում անվե՜րջ … Continue reading
